بررسی درک و بیان اسامی در کودکان طبیعی ٤ تا ٨ ساله

سابقه و هدف: ارزیابی توانایی درک و بیان اسامی، بخشی از ارزیابی بالینی زبان است که به‌طور روزمره در کلینیک‌های گفتار درمانی انجام می‌شود. هدف ما از این پژوهش، دسترسی به شاخص‌های آمار توصیفی مربوط به توانایی درک و بیان اسامی در گروهی از کودکان طبیعی سمنانی و مقایسه میانگین امتیازات گروه‌های سنی مختلف و نیز دو جنس با یک‌دیگر است. مواد و روش‌ها: روش انجام این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است که به صورت مقطعی انجام شده است. در این پژوهش، 150 نفر از کودکان طبیعی٤ تا ٨ ساله مهدکودک‌ها، کودکستان‌ها و دبستان‌های شهر سمنان به‌طور تصادفی انتخاب شدند. برای ارزیابی درک و بیان اسامی در این پژوهش از "آزمون تصویری اسامی" استفاده شد. پس از به دست آمدن نتایج آزمون در مورد هر فرد و استخراج داده‌های کل افراد، داده‌های پژوهش به کمک آمار توصیفی، آزمون تی، آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون ضریب همبستگی، با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین امتیازات هر سه مورد (امتیازات درک، بیان و کل) با افزایش سن افزایش می‌یابد (٠٠٠/٠P =)؛ در هر سه مورد، امتیازات دختران در مقایسه با امتیازات پسران کم‌تر است (در هر سه مورد 05/0P=)؛ و با افزایش توانایی کودکان در درک اسامی، توانایی آن‌ها در بیان اسامی نیز بیش‌تر می‌شود (٠٠٠/٠P= و 821/0=r). نتیجه‌گیری: نتایج این آزمون می‌تواند بخشی از اطلاعات آماری لازم برای تصمیم‌گیری‌های بالینی درباره افراد مشکوک به اختلالات زبانی باشد. دختران در مقایسه با پسران در درک و بیان اسامی از توانایی کم‌تری برخوردارند؛ شاید یکی از دلایل برتری پسران به دختران در درک و بیان اسامی در جامعه مورد مطالعه، شرایط فرهنگی و محیطی پیرامون آن‌ها باشد، که برای پسران امکان ارتباطات گسترده‌تری را با محیط اطراف در مقایسه با دختران فراهم ساخته است.